حضرت فاطمه زهرا(س) بیستم جمادی الثانی همزمان با سال هجرت مسلمانان به حبشه دیده به جهان گشود و شادی را مهمان دل مهربان رسول اكرم(ص) كرد، دخت نبی در دامن پرمهر مادر و آغوش گرم پدر پرورش یافت و از تعالیم پربار اسلام بهره ها جست و روح بلند خویش را با علوم و معارف الهی سیراب كرد. كوثر پیامبر در ناب ترین مكتب تربیتی رشد كرد و با یاری پدر و مادر بزرگوار خویش ایمان، معنویت، تقوا و بردباری را در لحظه لحظه های عمر پربركتش جاری ساخت تا به حق بانوی یكتای اسلام لقب گیرد.

او آینه تمام نمای عشق به پروردگار و اسلام بود و در سراسر زندگی پربار خویش كوشید تا به انسان ها فداكاری، عشق به معبود، راستی و درستی، پاكی و صداقت را درس دهد و یاری بخش آنها در راه رسیدن به معنویت حقیقی باشد. حضرت زهرا(س) نماد بارز وفا، فداكاری ، گذشت و بزرگواری بود. بانویی كه روح پرفتوتش هرگز دربرابر ظلم و ستم زمانه تسلیم نشد تا آموزگار ایثار و ایستادگی برای تمامی اعصار شود.

حضرت زهرا(س) خردسال بود كه مادر بزرگوارشان حضرت خدیجه(س) از این عالم فانی رخت سفر بربست و او را در غمی عظیم فرو برد، از آن پس رسول نبی همدم و مونس حضرت فاطمه(س) به شمار می رفت و با عشقی وصف ناشدنی شاهد بارور شدن صفات نیكوی دختریكتای خویش شد.

بانوی بی همتای اسلام هماره یار و یاور پدرعالی قدرشان در جبهه های حق علیه باطل بود و هیچگاه از همراهی پیامبر اكرم(ص) و یاران باوفایشان بازنماند و اینگونه ام ابیها نامیده شد، به راستی كه زیبنده مادری پدر و مرهمی بر زخم های دل خاتم النبین بود. او پاره تن رسول خدا بود و غمش، درد و رنج پیامبر و شادیش، مسرت بخش لحظه های پیغمبر خدا به شمار می رفت.

ازدواج حضرت فاطمه(س) با علی ابن ابیطالب(ع) یكی از فرخنده ترین رخدادهای صدر اسلام به شمار می رفت زیرا دو تن از نیكوترین و پاك سرشت ترین انسان ها بهم پیوستند تا در كنار یكدیگر پیروان دین اسلام را یاری بخشند. دخت نبی مادری نمونه برای فرزندان خویش بود و با همت والای خود بزرگترین و وارسته ترین انسان ها را تربیت كرد.

صدیقه كبری(س) شاهد نبردهای بسیاری در طول حیات خود بود، در بیشتر جنگ ها حضور داشت و به كمك پدر و همسر خویش می پرداخت، او به حق نمادی از یك انسان كامل بود، در محراب عبادت ساعت های متمادی به نیایش برای مردمان عصر خویش می پرداخت و برای رسیدن آنها به سعادت واقعی دست به دعا برمی داشت.

وفات حضرت محمد(ص) درد و رنج بزرگی برای مسلمان به بار آورد، ام ابیها عزادار هجرت انسان فرزانه ای شد كه جدا از پیامبر بودنش، پدر و همدمی بی نظیر برای بانوی اسلام بود، تكیه گاه محكمی كه هیچگاه رنج نبودش از نگاه فاطمه(س) پاك نشد و پس از درگذشت پیامبر نیز با وقوع وقایعی تلخ و ناگوار افزون تر از پیش شد، اما او با تمامی توان در برابر ناملایماتی های زمان ایستاد و سرخم نكرد تا نشان دهد آن جا كه نامی از دین خداست كوچكترین بی حرمتی، كینه و دشمنی را تاب نمی آورد و به پیكار با دشمنان حق می رود، زهرای مرضیه(س) با جاری ساختن بهترین و كامل ترین راهكارها وظیفه الهی خویش را وافی و كافی به انجام رساند.

تنها موسمی اندك از وفات رسول خدا گذشته بود كه كینه توزان با حمله به خانه دخت نبی، وجود مقدس صدیقه كبری(س) را مجروح ساختند و نشان دادند برای رسیدن به قدرت از هیچ بی حرمتی به خاندان عصمت و طهارت فرو گذار نیستند و چشم خویش را به روی تمامی مهربانی ها و نیكی های یادگار خاتم النبین می بندند.

این وقایع تلخ، این نامرادی ها و جفاها، بانوی اسلام را بر آن داشت كه به حضرت علی(ع) وصیت كند تا پس از وفاتش او را شبانه به خاك بسپارند و فردی از مكان مزارش آگاه نشود.

سرانجام ام ابیهای پیامبر؛ همسر علی ابن ابیطالب(ع) و بانوی دو عالم در غروبی تلخ و غم انگیز یاران خویش را تنها گذاشت و پیروان راستینش را در غمی شگرف فرو برد، روح آسمانی او به ملكوتیان پیوست تا در كنار پدر آرام گیرد و به سرمنزل نهایی رسد.

با وفات یاس كبود مدینه، آن دیار، غرق در ماتمی بزرگ شد، كوچ یكی از پاك ترین و نیكوترین برگزیدگان پروردگار ضربه سنگینی بر مسلمانان زد زیرا آنها مرهم دردهایشان و تكیه گاه باصلابتشان را از دست دادند.

امام علی(ع) بنابر وصیت حضرت فاطمه(ع) مراسم خاكسپاری پیكر مطهر زهرا مرضیه را در خفا انجام دادند و مزار یگانه دختر پیامبر اسلام برای همیشه از دیده ها پنهان باقی ماند و این چنین حسرت زیارت مرقد آن حضرت، میهمان همیشگی دل های عاشقان فاطمه زهرا(س) شد، اما عدم آگاهی از محل آرامگاه بانوی اسلام هیچگاه باعث نشد تا مسلمانان فداكاری، برباردی، رشادت ها و ایثار ایشان را فراموش كنند و دگربار نشان دادند تلاش همیشگی دشمنان اهل بیت برای فراموشی بزرگان دین اسلام راه به جایی نبرده است و این آسمانیان والا مرتبه اند كه هماره در قلب ها منزل دارند و یادشان تا به ابد باقی است.

اطلاع**2002**1717